ای همایون سرای فرخنده

طاق کسری ز دفترت کسریست

خاکت از مشک و سنگت از مرمر

کوه پیموده سنگ و بر سخته

با زر شمسهٔ تو در یاری

کاشی و آجرت به هر خرده

گچ بام تو نه سپهر به دور

کرده با شاخ گلبنت ز فلک

نقشبندان کن به کنده گری

در تک این رواق بالنده

ماه ازین طارم زمین مرکز

صحن معمورت آستان سپهر

چون ز سرخاب روی شاهد شنگ

کار سنگ از تو چون نگار شده