85
غزل شمارهٔ ۸۳۶
تو ز آه من ار هراسانی
چون دلم می بری به آسانی؟
بر دل ما مکن جنایت پر
که به ترکت کنیم اگر جانی
روز آن نیست ورنه هست مرا
با لبت رازهای پنهانی
دل ما را ز نعمت غم تو
هر شبی دعوتست و مهمانی
نوبت وصل ار به من برسد
راستی نوبتیست سلطانی
گر چه عیدیست مرگ ما بر تو
چون بمیریم، قدر ما دانی
بار من در گل غم افتادی
این زمان خر ز دور می رانی
در دلت چون توان که بگذارم؟
گر به پیشان جهی به پیشانی
گفته ای: اوحدی کدام سگست؟
سگ گم گشته، کش نمی خوانی