شاد گردم که هر به ایامی

بی تو کارم به کام دشمن شد

در جدایی تبم گرفت و تو خود

دشمنان از شراب وصل تو مست

خال را دانه ساختی وز زلف

در دلم چون غمت قرار گرفت

چه تفاوت کند در آتش تو؟