نقشی ز صورت خود هر جا پدید کردی

تا هر کسی نداند سر پرستش تو

خورشید را بدادی نوری ز طلعت خود

تا قطره را نباشد از گم شدن هراسی

می خواستی که از ما بر ما بهانه گیری

نوری که شمع گردون از عکس اوست روشن

تا دولت وصالت بی وعده ای نباشد

زان ساغر نهانی بر باده ای که دانی

از جستن نهانت چون اوحدی زبون شد