83
غزل شمارهٔ ۷۵۲
آشنایی جمله را، با من چرا بیگانه ای؟
خانه پرداز من و با دیگران هم خانه ای
هر دو عالم در سر کار تو کردم، گر چه تو
خود نمی گویی که هستی در دو عالم یا نه ای؟
شد دلم ویران ز سنگ انداز هجرانت، ولی
شادمانم چون تو دایم گنج آن ویرانه ای
گر دل سختت نمی ماند به سنگ، ای سیم تن
پس چرا پیوسته با ما ده زبان چون شانه ای؟
شد کنار من پر از در، ز آب چشم چون گهر
از کنار من چرا دوری، اگر دردانه ای؟
ترک مهرت خواستم کردن چو دید آن عقل گفت:
چون کنی ترک پری رویان؟ مگر دیوانه ای؟
اوحدی، چون عشق بازی می کنی دوری مجوی
همچو فرزین، از رخ این شاه، اگر فرزانه ای
بعد از آن از بند کار خویشتن برخیز، اگر
صید آن زلف چو دام و خال همچون دانه ای