108
غزل شمارهٔ ۷۴۹
در هر چه دیده ام تو پدیدار بوده ای
ای کم نموده رخ، که چه بسیار بوده ای
ما بارکرده رخت و طلب گار روی تو
وانگه نهفته خود تو درین بار بوده ای
چون اول از تو خاست که عشاق را نخواست
آخر چه شد که از همه بیزار بوده ای؟
گفتی: برو، برفتم و گفتی: بیا، دگر
چونم فروختی که خریدار بوده ای؟
آنی که یک زمان ز تو ما را گزیر نیست
هر جا که بوده ایم تو ناچار بوده ای
گر بوده ای به حلقهٔ خمارمان شبی
مانند حلقه بر در و دیوار بوده ای
گه در میانه نقط صفت گشته ای پدید
گاه از کنار دایره کردار بوده ای
دوش آنچه دزد برد ز ما در ضمان ماست
یا عهده بر تو بود که بیدار بوده ای
ما را مکن به رفتن بازار سرزنش
با ما تو نیز بر سر بازار بوده ای
با ما چو یک شراب ز یک جام خورده ای
ما مست چون شدیم و تو هشیار بوده ای؟
نوش دلست اگر شکر، ار زهر داده ای
هوش روان، اگر گل، اگر خار بوده ای
روزی اگر به وصل شوی یار اوحدی
منت منه، که با دگران یار بوده ای