76
غزل شمارهٔ ۷۴۳
آن خط عنبرین که چو آبش نبشته ای
مشک ختاست، گر چه صوابش نبشته ای
هر نامهٔ جمال که در باب حسن تست
زان خط مشک رنگ جوابش نبشته ای
از دور چشم بد به رخت نامه ای نبشت
بر لب از « ان یکاد» جوابش نبشته ای
آورده ای به دیدهٔ من خط خون و مست
حکمت روان، اگر چه بر آتش نبشته ای
خود نام بوسه نیست درو، آنچه اصل بود
بگذاشتی، مگر بشتابش نبشته ای؟
سحرست گرد عارضت آن خط مشکبوی
چون سحر از آن به مشک و گلابش نبشته ای
راضی مشو که: بوسه زند هر کسی بر آن
آخر نه از برای ثوابش نبشته ای؟
در بست باز خط خوشت خواب اوحدی
گویی مگر ز بستن خوابش نبشته ای