62
غزل شمارهٔ ۷۴۲
ای که تیر بی وفایی در کمان پیوسته ای
بار دیگر چیست کندر دیگران پیوسته ای؟
گر به شمشیر فراقم پی کنی صد پی روان
در تو پیوندم، که صد رگ با روان پیوسته ای
ای بهایی گوهر، اندر سلک پیمان و وفا
با چنان خرمهرها بس رایگان پیوسته ای!
میخوری خون دل من، تا ز دل دوری کنم
از دلم چون دور گردی؟ چون به جان پیوسته ای
وقت خاموشی چو فکر اندر دلم پیچیده ای
روز گویایی چو ذکرم در زبان پیوسته ای
گر چه هر دم بشکنی عهدی و برداری دلی
همچنین می کن، که با ما هم چنان پیوسته ای
گوش دار، ای بت که از زلف گریبانگیر خود
فتنها در دامن آخر زمان پیوسته ای
گر بجوشد خونم اندر پوست چندان طرفه نیست
که آتش مهرم به مغز استخوان پیوسته ای
دشمن من خاک بر سر کرد، تا در کوی خویش
اوحدی را سر به خاک آستان پیوسته ای