کام دل تنگ از آن تنگ دهانم بده

خانه جدا میکنی،طاقت اینم ببخش

چون نتواند کسی چارهٔ بهبود من

دل به تمنای تو بر در امید زد

دانش و دین مرا میکنی ارزان بها

باغ ترا باغبان بودم و آفت رسید

در پی جان منی، اینهمه تعجیل چیست؟

چون ز در قرب تو گشت شبانی عزیز

از سر گردن کشی دوش ز دم بر فلک

آن دل و جانی که بود، هر دو چو دادم به تو

گر چه برفتم بسی، از تو نشان کس نداد

اوحدی ار شد زبون وقت ثنای تو، من