ساقیا، خیز و یک دو جام بده

دهن همچو قند را بگشای

دلم از شربت حلال گرفت

تو غلام که ای؟ نمی دانم

به سلامت چو میروی، ای باد

گو که: از نام ما نداری ننگ

همه داری تو هر چه می باید

سخن لعل آبدار بگوی

تا که دیگ وصال پخته شود