چون جانت اوست، تن زن و دل برمگیر ازو

سر پیش دار و روی مگردان به تیر ازو

زان کس توان گریخت که باشد گزیر ازو

ضنت مکن، فدا کن و منت پذیر ازو

گر بایدت که زنده بمانی بمیر ازو

عیب نظر، که دیده نبیند نظیر ازو

تا بعد ازین چه مژده رساند بشیر ازو؟

ما عیش چون کنیم؟ که گشتیم پیر ازو

وانگه ندیده هیچ خطای خطیر ازو

زان زلف عنبرین، که خجل شد عبیر ازو

سلطان زیان کند، که بنالد فقیر ازو