آن چشم مست بین، که دلم گشت زار ازو

گرد از تنم به قد برآورد و همچنان

گر پیش او گذار کنی، ای نسیم صبح

او گر به اختیار دل ما رود دمی

روزی به لطف اگر سگ کویم لقب نهد

هر کس که با درخت گلی دوستی کند

آن کو به تیغ روی بگرداند از حبیب

گر دوست بر دل تو زند زخم بی شمار

تا از کنارم آن گهر شب چراغ رفت

او را به خون دیده بپرورده ایم، لیک

داغم گذاشت در دل و بر ما گذشت و ما

گفتم که: اوحدی ز غمت مرد، رحمتی