عاشقم، وز من بپوشانید رخ چندان که من،

سر به صحراها نهادم، فاش گردید آن که من،

ور بمانم مدتی دیگر چنان می دان که من،

وآن بلا را کس نداند بعد از آن درمان که من،

من دوای درد دل پرسان و دل ترسان که من،

وآن زمان درد دلم را چاره ای نتوان که من،

ور چنین باشد حدیثم کی شود پنهان که من،

واندر این محنت نخواهم شست دست از جان که من،

ور تو حالم را بدانی، رحمت آری زآن که من،