مشنو که: از کوی تو من هرگز به در دانم شدن

زان رخ چراغی پیش دار امشب، که بر من از غمت

چون خواهم از زلفت کمر گویی که: داغی بس ترا

وقتی که من در پای تو چون گوی سرگردان شوم

من پیش شمشیر بلا صد پی سپر گشتم ولی

وقتی که می رانی مرا، پایم نمی پوید دمی

گفتی: برو، چون اوحدی، برآستانم سربنه