بار بربستیم، ازین منزل به در باید شدن

وحشت آباد است این، زین جا سبک بیرون رویم

چون نمی بینیم از آن آرام جان این جا اثر

یاد نقش روی آن گل چهره چون همراه ماست

من در آن بندم که: تدبیری بسازم راه را

اندر آن دریای جان خرمهره چیدن، چند؟ چند؟

اصفهان ز اقلیم چارم آسمان چارمست

نیست این جا از بزرگان ناظری بر حال من

اوحدی، چون جان بر آمد، پر جگر خواری مکن

پر بریزد مرغ اگر بر خاک ایشان بگذرد