چو دل نمی دهد از کوی دوست برگشتن

من از برای چنان آفتاب رخساری

چون در میان نتوان کرد دست با شیرین

اگر چه شد سخن عشق من به گیتی فاش

گرم به تیغ زند چاره ای نمی دانم

ازو به تیر قضا روی برنگردانم

به دوست گوی که: رحمت کن، ای نسیم صبا

حدیث من همه عالم برفت و خلق شنید

ندانمت که چه افیون فگنده ای درمی

به جست و جوی تو آشفته می کنندم نام

چو اوحدی سخن از آب دیده خواهد گفت