زان دوست که غمگینم، غم خوار کنش، یارب

اندر دل سخت او کین پر شد و مهر اندک

سر گشته و غم خوارم، آن کین غم ازو دارم

کردست رقیبان را خار گل روی خود

گر زلف چو ز نارش می رنجد ازین خرقه

این سینه که شد سوزان از مهر جگر دوزان

آن کو نکند باور بیماری و درد من

چشمش همه را خواند وز روی مرا راند

هر دم به دل سختم، تاراج کند رختم

بی کار شد آه من، اندر دل ماه من

دل برد و ز درد دل می گریم و می گویم:

آن کش نشد آگاهی از غارت رخت من

گر زانکه بیازارد، سهلست، مرا آن بت