نخواهم شیشهٔ نوش و نباید شربت قندم

و گرنه من در گیتی به روی خود فرو بندم

مرا چون شمع می سوزی و من چون گل همی خندم

به کار من چه می ماند؟ که در عشق تو جان کندم

من مسکین سری دارم که در پای تو افگندم

ازین دنیا و مافیها به جز روی تو نپسندم

به شرط آنکه از کویت بگویی تا: نرانندم

اگر با دیگری بینی ز روی مهر پیوندم

اگر گوش تو بشنیدی که: چونت آرزومندم؟

گذشت آن کز پری رویان فراغت بود یک چندم

نشاید شد برون زین صف، که صوفی می دهد پندم

که ایشان بار می بندد و من در بار و دربندم

که من تا عاشقم گوش از نصیحت ها بیا گندم