که ز دیدن تو بی هوش و ز گفتن تو مستم

تو در آن، گمان که: من خود ز کمند عشق جستم

بپذیر تحفهٔ من، که عظیم تنگ دستم

چو تو ایستاده بودی، به چه روی می نشستم؟

که به مسجدم نخواند، چو ترا همی پرستم

مگرت نمی رسانند چنانکه می فرستم؟

و گرم ربوده گفتی، نشدی غلط که هستم

به نیاز من نباشد، که برت چو خاک پستم

که ز دیگران بدیدم دل خویش و در تو بستم

دل اوحدی چه باشد؟ که هزار ازین شکستم