ای زاهد مستور، زمن دور، که مستم

زنار ببندی تو و پس خرقه بپوشی

همتای بت من به جهان هیچ بتی نیست

فردای قیامت که سر از خاک برآرم

دست من و دامان شما، هر چه ببینید

بر گرد من ار دانه و دامیست عجب نیست

در سر هوس اوست، به هر گوشه که باشم

بارم نتوان برد، که مسکین و غریبم

باشد سخنم حلقه به گوش همه دلها

پنهان شدم از خلق وز خلق خلق او

دوش اوحدی از زهد سخت گفت و من از عشق