هر دو عالم را به دشمن ده، که ما را دوست بس

ای که بی یاد تو هرگز بر نیاوردم نفس

نی غلط گفتم، نباشد شمع را خود پیش و پس

قندرا لذت مگر نیکو نمیداند مگس؟

بر سر ایند این رقیبان سبکبارت چو خس

هر دو عالم پیش چشم ما نمودی یک عدس

تا ترا دیدم، نکردم جز به دیدارت هوس

من چنانم کز خیالم باز نشناسد عسس

بعد ازین بنشین که گردی بر نخیزد زین فرس