ولی امید می دارم که روزی گل به بار آید

خود از آشفته ای چون من نمیدانم چه کار آید؟

بدین قوت نپندارم که زخمی بر شکار آید

نه دریایی که رخت من ز موجش با کنار آید

بدان خاطر نمیباید پسندیدن که بار آید

که خوابم گیرد آن ساعت که دولت در گذار آید

کسی کش پای رفتن هست ننشیند که یار آید