جرعه مده، که وقت شد اشتر من که عف کند

اشتر من به ناخوشی سر ننهد گرش کشی

شور سرست و خیره سر، خار گرست و شیره خور

گر به گزش در افگنی، سنگ و گزت بهم زند

کار دلم ز دست شد، می خور و می پرست شد

بر شترست رخت من، ای دل نیک بخت من

آن عربی سوار ما، گر طلبد شکار ما

تا ز پی این پیادگان، باز جهند و مادگان

آن صنم قریش کو؟ مایهٔ کام و عیش کو؟

بر عرفات حضرتش، من چو وقوف یافتم

مطرب اوحدی، بخوان این غزل از زبان او