چون ز بغداد و لب دجله دلم یاد کند

هیچ کس نیست که از یار سفر کردهٔ من

هرگز از یاد من خسته فراموش نشد

هجر داغیست که گر بر جگر کوه نهند

خانهٔ عمر مرا عشق ز بنیاد بکند

آنکه خون دل من ریخت ز بیداد و برفت

چه غم از شاه و چه اندیشه ز خسرو باشد؟

باد بر گلبن این باغ گلی را نگذاشت

اوحدی چون که از آن خرمن گل دورافتاد