باز شادروان گل بر روی خار انداختند

دختران گل به وقت صبح دم در پای سرو

شاهدان سوسن از بهر تماشا در چمن

بلبل شیرین سخن شکر فشانی پیشه کرد

گرم تازان صبا از گرد عنبر وقت صبح

غنچگان را گر چه بر گل پرده پوشی عادتست

به ز مستی در شکوفه است و گل اندر خفت و خیز

وقت صبح آهنگران باد ز آب پیچ پیچ

در دماغ بید گویی هم خلافی دیده اند

سبزه ها را گرچه بر بالای گل دستی بود

گر چمن را نیست در سر خاطر سوری دگر

صبح دم بزم چمن گرمست، زیرا کندرو

راویان نظم ز اشعار بدیع اوحدی