66
غزل شمارهٔ ۲۸۹
دشمنان گویی دگر در کار ما کوشیده اند
کان پری رخ را چنین از چشم ما پوشیده اند
زاهدان از چشم تو ما را ملامت می کنند
جرعه ای در کار ایشان کن، که بس خوشیده اند
نیک خواها، عاشقان را وصف مستوری مکن
کین حریفان پند نیکوه خواه ننیوشیده اند
نیست ما را هیچ عیب از عشق بازی، کندرین
ما همی کوشیم و پیش از ما همی کوشیده اند
رند را با زاهد خشک ار نمی آید چه شد؟
این جماعت خود نگویی: کی به هم جوشیده اند؟
اهل تقوی را زدرد ما نخواهد شد خبر
کین چنین دردی که ما داریم کم نوشیده اند
اوحدی، از جور آن مهربانت ناله چیست؟
مهربانان زخمها خوردند و نخروشیده اند