امروز زانم تنگدل کان جای بر وی تنگ شد

باز آن بت دلجوی من، بنگر: چه شوخ و شنگ شد؟

منشان بر آتش خویش را، ایدل، که کار ازینگ شد

تا لاجرم در عشق او نامی که دیدی ننگ شد

ای ناله، بر خرچنگ شو، کان ماه در خرچنگ شد

بیچاره از سرکوب پر حیران و گیج و دنگ شد

چشمم به خونش رنگ زد، چون روی من بی رنگ شد

جانم چو زنگی در طرب، زان بادهٔ چون زنگ شد

کی بی پریشانی بود، دل، کو به زلف آونگ شد؟