بار غمش را دلم بی جگری می کشد

گر چه به ناز از برم دوش و بری می کشد

می روم این راه، کو هم به دری می کشد

دم بدم آن تیر هم بر سپری می کشد

از لب و از چشم مات خشک و تری می کشد

دل به خیال رخش دردسری می کشد

کو به میانی چو موی چون کمری می کشد

باد ز هر گوشه ای هم خبری می کشد

محنت گیتی بهل، تا دگری می کشد