ای دل، تو دست گیر و به فریاد رس مرا

بی او چه باشد؟ ازین عیش بس مرا

و آنگه کسی، که نیست جزو هیچ کس مرا

آگاه کن، یکی به صدای جرس مرا

وز دل برون نمی رود این هوس مرا

کز تن به یاد دوست برآید نفس مرا

بیرون روم به شمع، نبیند عسس مرا

سیلاب ازین دو دیدهٔ همچون ارس مرا

با اوحدی چه کار بود زین سپس مرا؟