چو روز کوچ او باشد به پیش آهنگ در بندد

کز آب چشم خود سیلی به ده فرسنگ دربندد

که: خود را نیز هم روزی بدان آونگ در بندد

نگار ساعد خود را به خونم رنگ در بندد

سر هر هفته ای خود را به هفت اورنگ در بندد

که خواب دیدهٔ مردم به صد نیرنگ در بندد

چو لعل او خبر یابد میان جنگ در بندد

سر زلفش برآشوبد، دهان تنگ دربندد

چنین باشد که بر شخصی دل فرهنگ دربندد

ز چستی هر گناهی را به عذر لنگ دربندد

به چین زلف دام او مرا چون چنگ دربندد

رقیب او ز بی سنگی به رویم سنگ دربندد

کسی کو دل بر وی یار شوخ شنگ در بندد