شامگاهان که رویت دریا

نقش در نقش می نهفت کبود

داستانی نه تازه کرد به کار

رشته ای بست و رشته ای بگشود

رشته های دگر بر آب ببرد.

اندر آن جایگه که فندق پیر

سایه در سایه بر زمین گسترد

چون بماند آب جوی از رفتار

شاخه ای خشک کرد و برگی زرد

آمدش باد و با شتاب ببرد.

همچنین در گشاد و شمع افروخت

آن نگارین چربدست استاد

گوشمالی به چنگ داد و نشست

پس چراغی نهاد بر دم باد

هرچه از ما به یک عتاب ببرد.

داستانی نه تازه کرد، آری

آن ز یغمای ما به راه شادان،

رفت و دیگر نه بر قفاش نگاه

از خرابی هاش آبادان

دلی از ما ولی خراب ببرد!

فروردین 1325