صبحگاهان که بسته می ماند

ماهی آبنوس در زنجیر

دم طاووس پر افشاند

روی این بام تن بشسته ز قیر

چهره سازان این سرای درشت،

رنگدانها گرفته اند به کف.

می شتابد ددی شکافته پشت،

بر سر موجهای همچو صدف.

خنده ها می کنند از همه سو،

بر تکاپوی این سحر خیزان.

روشنان سر به سر در آب فرو،

به یکی موی گشته آویزان.

دلربایان آب بر لب آب

جای بگرفته اند.

رهروان باشتاب در تک و تاب

پای بگرفته اند.

لیک باد دمنده می آید،

سرکش و تند،

لب از این خنده بسته می ماند.

هیکلی ایستاده می پاید.

صبح چون کاروان دزد زده،

می نشیند فسرده؛

چشم بر دزد رفته می دوزد

خنده ی سرد را می آموزد.

اسفند 1319