گه کار و هنگام گردیدن است

از این بیشه بیرون کشم پای را

بغرم بغریدنی هولناک

بلرزد تن جویباران همه

دو چشم وی امشب نتابیده است

نهاده ز هنگامه پا در گریز

سر دفتر خیل جنگ آوران

بغرید و غریدنم یاد داد

ز جا جست ، جستم چو او نیز من

بیاموختم از وی احوال او

که آماده ام روز بیداد را

گواهی بداد از دل پاک من

نیاید مرا پشت و کوپال، خم

چو می خواست بی باک بار آورد

سرافرازم و سرفرازی کنم

به سر بر مرا بند و دیوار و سقف

به سر بر مرا یاوری ، مادری

همه جای قهار و یکتا شدم

مرا خواب آن جا که میل من است

ز کید خسانم نه اندیشه ای

بترسند از چنگ فولاد من

که بس بدترم ز آتش و کوه و آب

ظفر چیست کز من گریزد همی ؟

ظفر در سر پنجه ی من نهاد

ببینم چه می آدم در نظر

ببینم همه چیز ها یکسره

همه خارزار است و باریک هست

که تا وقت کین از نظرها کمی

بلغزد جهان و زمین و زمن

بلرزد تن سست جانوران

همه سستی و لحن بیمارش هست ؟

ز روباه گویی رمه در رمه

بپاش از هم پرده ی آبنوس

که این نعمت تو که ها می خورند ؟

بیابد به هر چیز روباه دست ؟

بباید پی رزق باشم نژند ؟

بگردم به شب کوه و صحرا بسی ؟

وزین درد ناگفته مردنم ؟

که کنون بر آرد در این غم نفیر ؟

درین ره مگر بیشه اش را نیافت

که خود نشنود چرخ دورینه نیز

چرا خون نریزم ؟ مرا همچنین

بدرم اگر ، گردم از غم رها

خیال مرا تیره دارد همی

همه چاپلوسان خیره سرند

نه ماده اند اینان و نه نیز نر

بغلتیده بر روی بسیار گنج

ندارند از حال شیران خبر

بریزد اگر خونشان بر زمین

به بیهوده چنگال آلوده ام

نگردم به هر جایگاه ارجمند

از این بی هنر روبهان بگذرم

بخوابید ای روبهان بیشتر

بجز جانورهای دلسرد نیست

به خواب است و در خواب گردد رو

بنامید آن خواب ها را هنر

نه دارو پذیرد ز مشتی اسیر

مرا مایه ی ننگ و شرمندگی است