افسانه : در شب تیره ، دیوانه ای کاو

در دره ی سرد و خلوت نشسته

در میان بس آشفته مانده

وز همه گفته ناگفته مانده

ای دل من ، دل من ، دل من

با همه خوبی و قدر و دعوی

آخر ای بینوا دل ! چه دیدی

مرغ هرزه درایی ، که بر هر

می توانستی ای دل ، رهیدن

آنچه دیدی ، ز خود دیدی و بس

تا به سرمستی و غمگساری

عالمی دایم از وی گریزد

افسانه : مبتلایی که ماننده ی او

آه! دیری است کاین قصه گویند

لیک این آشیان ها سراسر

رهروان اندر این راه هستند

در بر این خرابه مغازه

سالها با هم افسرده بودید

عاشق : سال ها با هم افسرده بودیم

لیک موجی که آشفته می رفت

افسانه : من بر آن موج آشفته دیدم

عاشق : اما

همچنان گردبادی مشوش

نقش می بستم از او بر آبی

با چه تصویرهای فسونگر

ای خدنگ تو را من نشانه

با من سوخته در چه کاری ؟

ای نشسته سر رهگذرها

تو که ای ؟ مادرت که ؟ پدر که ؟

مادرم ، سرگذشت تو می گفت

می شدم بیهوش و محو و مفتون

از پی بازی بچگانه

در نهان ، بانگ تو می شنیدم

آن زمانی که من در صحاری

تو مرا اشک ها می ستردی ؟

زلف ها می فشاندم بر باد

می زدی بر زمین آسمان را ؟

بودم افتاده من ، زرد و بیمار

که کشیدم ز بیم تو فریاد ؟

بود با سبزه ی جویباران

هر کجا ، بزم و رزمی تو را بود

بر رخ سبزه ، شب ژاله می زد

می نوشتی تو هم سرگذشتی

که پریشانی و غمگساری ؟

یا که شیطان رانده ز هر جای ؟

که چنین ناشناسی و گمنام ؟

یا تو بختی که از من گریزی ؟

بی خبر که تویی جاودانه

قطره ی اشکی ایا تو ، یا غم ؟

بر سر کوه نوبن نشسته

باد سردی دمید از بر کوه

از چه از خانه ی خود جدایی ؟

کرگویجی در این دره ی تنگ

نرم و آسهته و دوستانه

ای فسانه ! تو آن باد سردی ؟

بر خوشی و بدی گل من

تو ددی ، یا که رویی پریوار ؟

با من بینوا بوده ای تو ؟

ای فسانه ! بگو ، پاسخم ده

بس که گفتی دلم ساختی خون

عاشقا ! تو مرا می شناسی

من یک آواره ی آسمانم

آنچه گویی منم ، و آنچه خواهی

خوانده ی بی کسان گرفتار

من یکی قصه ام بی سر و بن

افسانه : آری ، آری

که به اندوه و شب زنده داری

قصه ی عاشقی پر ز بیمم

غول خواند ز آدم فراری

یک زمان دختری بوده ام من

یکه افسونگری بوده ام من

چنگ سازنده ی من به دستی

شد ز چشم سیاهم ، گشاده

در همین لحظه ، تاریک می شد

اختلاط صداهای سنگین

خواب آمد مرا دیدگان بست

من ز دست دل و دل ز من رست

ای بسا وحشت انگیز شب ها

با صدایی حزین و دل آزار

عاشقا ! من همان ناشناسم

یک دمم که چو برقی سر اید

چه در آن کوهها داشت می ساخت

سکنین را نشد هیچ حاصل

یک گوزن فراری در آنجا

شمل مخروطی خانه ای فرد

بعد از آن ، مرد چوپان پیری

بود گم هر سراغ و نشانه

کی ولی با خبر بود از این راز

چون نه جز نقش آن ماند بر خاک

عاشق : ای فسانه ! خسانند آنان

گل ، ز یک تندباد است بیمار

تو بگو با زبان دل خود

عیب باشد ولی نکته دان را

این ، زبان دل افسردگان است

ما که در این جانیم سوزان

کی در آن کلبه های دگر بود ؟

از بن بام هایی که بشکست

در یکی کلبه ی خرد چوبین

پنبه می رشت و می کرد زاری

باد سرد از برون نعره می زد

که همی گفت و بر سر همی کوفت

آه از قلب خسته بر آورد

هیچ دانی چهزار و زبون کرد ؟

حاصل زندگانی منم ، من

گر بود جسم و جانی ، منم ، من

یاد می آوری آن خرابه

می زدی بوسه خوبان نو را ؟

عاشق : آن زمان ها که از آن به ره ماند

جای خالی نمای سواری

عاشق : لیک در خنده اش ، آن نگارین

جام هر جای بر دست می رفت

افسانه : آه عاشق ! سحر بود آندم

جرسش را به جا ماند شیون

عاشق : کوهها راست استاده بودند

دل ز کف دادگان ، وارمیده

هر کجا فتنه بود و شب و کین

نقطه ای سوخت در پیکر دود

تا به هم یار و دمساز باشیم

ناف از شیرخواری ببرید

چه زمانی ، چه دلکش زمانی

افسانه : عاشقا ! جغد گو بود ، و بودش

عاشق : آری افسانه ! یک جغد غمناک

ایستاده است ، استاده گویی

دست بر دست و با چشم نمناک

عاشق : آمده با زبانی که دارد

زندگان را بیابد در این غم

لیک چو سود ، کاندر بیابان

باید این جام گردد شکسته

اندر این پرده ، در نقشبندی

جلوه گیرد سپید ، از سیاهی

نکته اینست ، دریاب فرصت

از چه ؟ ایا چمن دلربا نیست ؟

ککلی ها در آن جنگل دور

گه یکی زان میان است خوانا

جنگل و کوه در رستخیز است

چهره بگشاد و چون برق خندید

مرد چوپان در آمد ز دخمه

که دگر وقت سبزه چرانی است

گل به صحرا در آمد چو آتش

دشت از گل شده هفت رنگه

خار و خاشاک دارد به منقار

بچگانی همه خرد و زیبا

افسانه : عاشق! اینها چه حرفی است ؟ کنون

از بهار است آنگونه رقصان

ژاله ها دانه دانه درخشند

بر سر موج ها زد معلق

که به هر جا زمانه به رقص است

بوسه ای زن که دوران رونده است

بره های سفید و سیه را

چون دل عاشق ، آوازه خوان اند

از همه رنگ ، گل های کوچک

تا کند هدیه ی عشقبازان

عاشقا ! گر سیه دوست داری

که ز غوغای دل قصه گوی است

دیدن و سوزش و شادمانی

بیخبر شاد و بینا فسرده است

من به بازار کالافروشان

شادی روز گمگشته ای را

از گشته چو یاد آورم من

پر ز حیرانی و ناگواری

لیکن از مستی باده ی دوش

جرعه ای بایدم تا رهم من

عاشق : گر نریزم

چون توانم که دلشاد خیزم

اول و آخر زندگانی

که بدین ها نیرزد جهانی

می گزد بند هر بند جان را

تنگ کرده به ان استخوان را

مدفن آرزوها و جان هاست

باطن آن سرشک نهان هاست

می برندم به خواهی نخواهی

که یکی شعله رو در تباهی

حالیا روبه آوازه خوان است

که نمایشگه روبهان است

شب دل عاشقی مست خورده

چشم ها بسته ، خوابش ببرده

که بسی خواب آشفته دیده است

آنچه دیده ، همه خفته دیده است

بلبل شیفته چاره ساز است

بازگو ! این چه غوغا ، چه راز است ؟

زین ستاره هزاران حکایت

چه شد ؟ کنون چه دارد شکایت ؟

نقش یا بر رخ آب بوده

یا خمار میی ناب بود

می دویدیم و خوشحال بودیم

نغمه های طرب می سرودیم

ما ، شماله به کف ، در بر هم

سر برافراشته روی در هم

باد ، فرسوده ، می رفت و می خواند

عده ای رفته ، یک عده می ماند

همچو ویرانه ای در بر من

خاکش ، از مشت خاکستر من

گل به لبخند و جنگل سترده

کاروان را جرس ها فسرده

با چراغی که خاموش می شد

ناله ای را نهان گوش می شد

سیل برداشت ناگاه فریاد

ماند توکا به ویرانه آباد

وندر آن بهره ی خود نجوید ؟

کس نچیند گلی که نبوید

نغمه ها زد همه جاودانه

بی خبر ، در لباس فسانه

کز پی این جهان هم جهانی ست

بسته ی عشق های نهانی ست

خواهی ار نکته ای بشنوی راست

ماند از او زبانی که گویاست

کز زبان می و جام و ساقی ست ؟

که بر آن عشق بازی که باقی ست

وز کدامین خم کهنه مستیم ؟

باز از قید وهمی نرستیم

کاتشی شعله زد جان من سوخت

من چه سازم ؟ جز اینم نیامخوت

حرف بسیارها می توان زد

نقش تردید در آسمان زد

شنوا بود و فرمانبر ، اما

عقل هر روز بیند معما

ما شریک همیم اندر این کار

سایه آنگونه افتد به دیوار

خبر از رفتگان نیست در دست

نقش دیگر براین داستان بست

این چه کبر و چه شوخی و نازی ست ؟

با من ایا تو را قصد بازی است ؟

زود گشتی زبون و فسرده

هر چه کان زنده تر ، زود مرده

بر دل زندگان دائما دست

که در از خارزاران بسی بست

در بن شاخه ی خارزاری

سازد از عشق تو بی قراری

عاشق مبتلا زی تو اید

طالب ماجرا زی تو اید

که بچینندم و دوست دارند

به که بر سبزه ام واگذارند

که دلم آشیان دلی هست

من بر آنم کز آن حاصلی هست

یک فریب دلاویزتر ، من

یک دروغ کهن خیزتر ، من

عاشق : همچو من

بگذرانم ز چشم آنچه بینم

عاشقا ! با همه این سخن ها

چه خوشی ؟ چه زیانی ، چه مقصود ؟

یک حقیقت فقط هست بر جا

یک فریب است ره جسته هر جا

عاشق : آه افسانه ! حرفی است این راست

روزگاری اگر فرصتی ماند

تو دروغی ، دروغی دلاویز

بی بها مانده عشق و دل من

ای دروغ ! ای غم ! ای نیک و بد ، تو

چه کست گفت زین ره به یکسو

ای دل عاشقان ! ای فسانه

ای که از چنگ خود باز کردی

در پس ابرهایم نهان دار

نشنوند ایچ در آسمان ها

اشک من ریز بر گونه ی او

روح گمنامم آنجا فرود آر

هان ! به پیش ای از این دره ی تنگ

که کسی را نه راهی بر آن است