عمر بر آن فرش ازل بافته

گوش در آن نامه تحیت رسان

تنگ دل از خنده ترکان شکر

ترک قصب پوش من آنجا چو ماه

مه که به شب دست برافشانده بود

ناوک غمزه اش چو سبک پر شدی

شمع ز نورش مژه پر اشک داشت

هر ستمی که بجفا درگرفت

گه شده او سبزه و من جوی آب

زان رطب آنشب که بری داشتم

کان مه نو کو کمر از نور داشت

شیفته شیفته خویش بود

دل به تمنا که چو بودی ز روز

امشب اگر جفت سلامت شدی

روشنی آن شب چون آفتاب

جز به چنان شب طربم خوش نبود

زان همه شب یارب یارب کنم

روز سفید آن نه شب داج بود

ماه که بر لعل فلک کان کند

روز که شب دشمنیش مذهبست

من شده فارغ که ز راه سحر

آتش خورشید ز مژگان من

ابر بباغ آمده بازی کنان

حوضه این چشمه که خورشید بست

چرخ ستاره زده بر سیم ناب

صبح گران خسب سبک خیز شد

من ز مصافش سپر انداخته

در پی جانم سحر از جوی جست

بانگ برآمد زخرابات من

پیشترک زین که کسی داشتم

آنشب و آنشمع نماندم چسود

نیش دران زن که ز تو نوش خورد

خام کشی کن که صواب آن بود

صبح چو در گریه من بنگریست

سوخته شد خرمن روز از غمم

با همه زهرم فلک امید داد

چون اثر نور سحر یافتم

هر که درین مهد روان راه یافت

ای ز خجالت همه شبهای تو

من که ازین شب صفتی کرده ام

شب صفت پرده تنهائیست

عود و گلابی که بر او بسته شد

وانهمه خوبی که دران صدر بود

محرم این پرده زنگی نورد

صبح که پروانگی آموختست

کوش کزان شمع بداغی رسی