زد دو سه دم با دو سه ابنای جنس

خواستهای به دعا خواسته

عشرتی آسوده تر از روزگار

شرح ده یوسف و پیراهنش

بر شکرش پر مگس ریخته

پرده نشینان به وفا در شگرف

لعل فشان بر سر در یتیم

آتش دل چون دل آتش فروخت

عود شکرساز و شکر عود سوز

شمع به دستارچه زر میفشاند

چشم و دهان شکر و بادام ریز

زهره و مریخ بهم عشق باز

خنده به دریوزه نوش آمده

نافه آهو شده زنجیر شیر

آستی از رقص جواهر فشان

طشت می آلوده و پروانه مست

شمع به شکرانه سرانداخته

زخمه شکسته به ادای درست

نور ستاننده چراغ از چراغ

همنفسی در نفسی یافته

دل به دل و تن به تن و جان به جان

رخت عدم در عدم انداختند

هفت پر مرغ ثریا شکست

بر جگر خوش نمکان آب زن

پای فلک بسته تر از دست ماه

زلف پری حلقه دیوانگان

تنگ تر از حلقه انگشتری

همچو پری بر دل آزادگان

خار بنوک مژه برداشته

گلبن جان نارون قدشان

سبز خط از پسته عناب رنگ

بابلی غمزه و هندوی خال

گشته جهان بابل و هندوستان

دل به زیارتگری دیده رفت

جهد گرهگیرتر از کارها

تیر نینداخته بر کار شد

آب حیات از دهن گل چکید

مه چو فلک غاشیه بر دوش داشت

گل به حمایت به شکر در گریخت

هر مژه بتخانه جانی شده

مشک فشان بر ورق مشک بید

قوس قزح شد ز تف آفتاب

چشم سماعیل و مژه خنجرش

خنجر آز آن نرگس فتان شده

لب چو مسیحا نفس زندگی

خرمن مه خوشه پروین شده

خط سحر یافته صغرای نور

شیفته زان نور چو سرسامیان

چشم سخن گو که زبان بسته بود

جام چو نرگس زر در سیم شد

عاقبت از صبر تهیدست ماند

طاقت را طاقت آهی نبود

فتنه سر زیر در آهنگ داشت

قصه محمود و حدیث ایاز

ورد غزالان غزلخوان شده