باد نقاب از طرفی برگرفت

گل نفسی دید شکر خنده ای

فتنه آنماه قصب دوخته

تا کمر از زلف زره بافته

دیدن او چون نمک انگیز شد

تا نمکش با شکر آمیخته

طوطی باغ از شکرش شرمسار

زان زنخ گرد چو نارنج خوش

مست نوازی چو گل بوستان

لب طبری وار طبر خون به دست

سرخ گلی سبزتر از نیشکر

خال چو عودش که جگرسوز بود

از غم آن دانه خال سیاه

جزع ز خورشید جگر سوزتر

از بنه دل که به فرسنگ داشت

ز اندل سختش که جگر خواره گشت

لب به سخن خنده به شکر خوری

بسته چو حقه دهن مهره دار

عشق چو آن حقه و آن مهره دید

کیسه صورت ز میانم گشاد

کار من از طاقت من درگذشت

عقل عزیمت گرما دیو دید

دل که به شادی غم دل می گرفت

مونس غم خواره غم وی بود

ای بتبش ناصیت از داغ من

سبزه فلک بود و نظر تاب او

وانکه رخش پردگی خاص بود

بسکه سرم بر سر زانو نشست

این سفر از راه یقین رفته ام

محرم این ره تو نه ای زینهار