که برخوردار باد از تاج و از تخت

ولایت گیر ملک زندگانی

خداوند جهان سلطان عادل

سپهر دولت و دریای جود است

به جای ارسلان بر تخت بنشست

بنای این عمارت می نهادم

فلک گفتا مبارک باد و هستم

مرا چون نقش خود نیکو کند حال

چو سلطان گر جهان گیرست شاید

به کم مدت فراغت حاصل آمد

که تا از شغلها فارغ شود شاه

طراز شوشتر در چاج بندد

به تاج زر ثریا را بگیرد

سمندش کوه از جیحون جهاند

سر نه چرخ را در چنبر آرد

گهش قیصر گزیت دین فرستد

کمالی در نیابد جز سپندش

بدود صبحدم کردم روانه

نهد بر نام من نعلی بر آتش

که جان عالمست و عالم جان

نظامی وانگهی صدگونه تقصیر

ز کار افتاده ای را کار سازیم؟

به ابروئیش از ابروچین گشائیم؟

چه باشد گر خرابی گردد آباد

سخندانی چنین بی توشه تا کی

که تاریکان عالم را دهد نور

که در طفلی گیاهی را دهد شیر

به شکر نعمت ما می برد رنج

کند از شکرها شکرانه ما

چو تو کیخسروی کمتر ز جامی

که با دولت کنی گستاخ گوئی

به صد حاجت دری بوسندش از دور

کو گویائی درین خط خطرناک

صفت دارد ز درگاه الهی

کسی کافکنده تر گستاخ روتر

چراغ پیره زن چون برفروزد

گلی را باغ و باغی را هلاکست

گهی ماهی سخن گوید گهی ماه

گهی زر در حساب آید گهی خاک

فلک را دور و گیتی را درنگست

فلک را یار این گیتی ستان کن

ز هر چیزش فزون ده زندگانی

مبادا تاج را بی فرق او نور

ز چترش سربلندی آسمان را

حریم زندگانی آستانش