چو طالع موکب دولت روان کرد

خلیفت وار نور صبح گاهی

فلک را چتر بد سلطان ببایست

در آوردند مرغان دهل ساز

بدین تخت روان با جام جمشید

ز دولتخانه این هفت فغفور

طغان شاه سخن بر ملک شد چیر

بدین شمشیر هر کو کار کم کرد

من از ناخفتن شب مست مانده

بدین دل کز کدامین در در آیم

چه طرز آرم که ارز آرد زبان را

درآمد دولت از در شاد در روی

که کار آمد برون از قالب تنگ

چنین فرمود شاهنشاه عالم

که صاحب حالتان یکباره مردند

فلک را از سر خنجر زبانی

عطارد را قلم مسمار کردی

چو عیسی روح را درسی درآموز

ز تو پیروزه بر خاتم نهادن

گرت خواهیم کردن حق شناسی

و گر با تو دم ناساز گیریم

توانی مهر یخ بر زر نهادن

دلم چو دید دولت را هم آواز

و گر چون مقبلان دولت پرستی

که وقت یاری آمد یاریی کن

ز من فربه تران کاین جنس گفتند

به دولت داشتند اندیشه را پاس

سخنهائی ز رفعت تا ثریا

منم روی از جهان در گوشه کرده

چو ماری بر سر گنجی نشسته

چو زنبوری که دارد خانه تنگ

به فر شه که روزی ریز شاخست

چو خواهم مرغم از روزن درآید

از آن دولت که باداعداش بر هیچ

بسا کارا که شد روشن تر از ماه

گر از دنیا وجوهی نیست در دست