در آن مدت که من در بسته بودم

گهی برج کواکب می بریدم

یگانه دوستی بودم خدائی

تعصب را کمر در بسته چون شیر

در دنیا بدانش بند کرده

شبی در هم شده چون حلقه زر

درآمد سر گرفته سر گرفته

که احسنت ای جهاندار معانی

پس از پنجاه چله در چهل سال

درین روزه چو هستی پای بر جای

نکرده آرزو هرگز ترا بند

چو داری در سنان نوک خامه

مسی را زر بر اندودن غرض چیست

چرا چون گنج قارون خاک بهری

در توحید زن کاوازه داری

سخندانان دلت را مرده دانند

ز شورش کردن آن تلخ گفتار

ز شیرین کاری شیرین دلبند

وزان دیبا که می بستم طرازش

چو صاحب سنگ دید آن نقش ارژنگ

بدو گفتم ز خاموشی چه جوئی

به صد تسلیم گفت ای من غلامت

چو بشنیدم ز شیرین داستان را

چنین سحری تو دانی یاد کردن

مگر شیرین بدان کردی دهانم

اگر خوردم زبان را من شکروار

به پایان بر چو این ره بر گشادی

در این گفتن ز دولت یاریت باد

چرا گشتی درین بی غوله پا بست

رکاب از شهربند گنجه بگشای

فرس بیرون فکن میدان فراخست

زمانه نغز گفتاری ندارد

همائی کن برافکن سایه برکار

چراغند این دو سه پروانه خویش

دو منزل گر شوند از شهر خود دور

تو آن خورشید نورانی قیاسی

چو تو حالی نهادی پای در پیش

هم آفاق هنر یابد حصاری

به تندی گفتم ای بخت بلندم

مدم دم تا چراغ من نمیرد

به حشوی چندم آتش برمیفروز

من آن شیشه ام که گر بر من زنی سنگ

مسی بینی زری به روی کشیده

نبینی جز هوای خویش قوتم

فلک در طالعم شیری نموده است

نه آن شیرم که با دشمن برآیم

نشاطی پیش ازین بود آن قدم رفت

حدیث کودکی و خودپرستی

چو عمر از سی گذشت یا خود از بیست

نشاط عمر باشد تا چهل سال

پس از پنجه نباشد تندرستی

چو شصت آمد نشست آمد پدیدار

به هشتاد و نود چون در رسیدی

وز آنجا گر به صد منزل رسانی

اگر صد سال مانی ور یکی روز

پس آن بهتر که خود را شاد داری

به وقت خوشدلی چون شمع پرتاب

چو صبح آن روشنان از گریه رستند

چوبی گریه نشاید بود خندان

بیاموزم تو را گر کاربندی

چو خندان گردی از فرخنده فالی

نه بینی آفتاب آسمان را