مبادا تا زیم جز عشق کاری

جهان بی خاک عشق آبی ندارد

همه صاحب دلان را پیشه این است

همه بازیست الا عشقبازی

که بودی زنده در دوران عالم

کرش صد جان بود بی عشق مردست

نه از سودای خویشت وارهاند

اگر خود گربه باشد دل در و بند

از آن بهتر که با خود شیرباشی

کس ایمن نیست جز در خانه عشق

که بی او گل نخندید ابر نگریست

و از آنجا خاست اول بت پرستی

ز عشق آفتاب آتش پرستند

قدم در عشق نه کو جان جانست

همش کعبه خزینه هم خرابات

به معشوقی زند در گوهری چنگ

بدان شوق آهنی را چون ربودی

نبودی کهربا جوینده کاه

نه آهن را نه که را می ربایند

همه دارند میل مرکز خویش

زمین بشکافد و بالا شتابد

به میل طبع هم راجع شود زیر

حکیمان این کشش را عشق خوانند

به عشق است ایستاده آفرینش

کجا هرگز زمین آباد بودی

دلی بفروختم جانی خریدم

خرد را دیده خواب آلود کردم

صلای عشق در دادم جهان را

به جز خوشخوانی و زیبانویسی

به مزد من گناه خود نویسند