مرا چون هاتف دل دید دمساز

که بشتاب ای نظامی زود دیرست

بهاری نو برآر از چشمه نوش

در این منزل بهمت ساز بردار

کمین سازند اگر بی وقت رانی

زبان بگشای چون گل روزکی چند

سخن پولاد کن چون سکه زر

نخست آهنگری باتیغ بنمای

سخن کان از سر اندیشه ناید

سخن را سهل باشد نظم دادن

سخن بسیار داری اندکی کن

چو آب از اعتدال افزون نهد گام

چو خون در تن عادت بیش گردد

سخن کم گوی تا بر کار گیرند

ترا بسیار گفتن گر سلیم است

سخن جانست و جان داروی جانست

تو مردم بین که چون بیرای و هوشند

سخن گوهر شد و گوینده غواص

ز گوهر سفتن استادان هراسند

نه بینی وقت سفتن مرد حکاک

اگر هشیار اگر مخمور باشی

هزارت مشرف بی جامگی هست

به غفلت بر میاور یک نفس را

نصیحت های هاتف چون شنیدم

در آن خلوت که دل دریاست آنجا

نهادم تکیه گاه افسانه ای را

چو شد نقاش این بتخانه دستم

اگر چه در سخن کاب حیاتست

چو بتوان راستی را درج کردن

ز کژ گوئی سخن را قدر کم گشت

چو صبح صادق آمد راست گفتار

چو سرو از راستی بر زد علم را

مرا چون مخزن الاسرار گنجی

ولیکن در جهان امروز کس نیست

هوس پختم به شیرین دستکاری

چنان نقش هوس بستم بر او پاک

نه در شاخی زدم چون دیگران دست

حدیث خسرو و شیرین نهان نیست

اگر چه داستانی دلپسند است

بیاضش در گزارش نیست معروف

ز تاریخ کهن سالان آن بوم

کهن سالان این کشور که هستند

نیارد در قبولش عقل سستی

نه پنهان بر درستیش آشکار است

اساس بیستون و شکل شبدیز

هوسکاری آن فرهاد مسکین

همان شهر و دو آب خوشگوارش

حدیث باربد با ساز دهرود

حکیمی کاین حکایت شرح کردست

چو در شصت اوفتادش زندگانی

به عشقی در که شست آمد پسندش

نگفتم هر چه دانا گفت از آغاز

در آن جزوی که ماند از عشقبازی