زهی آفتابی که از دور دست

چراغ ارچه باشد هم از جنس نور

نه آن شد کله داری پادشاه

کله داری آن شد که بر هر سری

دماغی که آن در سر آرد غرور

چو عالی بود رایت و رای شاه

توئی رایت از نصرت آراسته

کیان گر گذشتند ازین بزمگاه

تو امروز بر خلق فرماندهی

کله دار عالم توئی در جهان

ز کاوس و کیخسرو و کیقباد

چو در داد بیشی و پیشیت هست

برآیی برین هفت پیروزه کاخ

ز کاس نظامی یکی طاس می

ستامی بدان طاس طوسی نواز

دو وارث شمار از دوکان کهن

به وامی که ناداده باشد نخست

من آن گفته ام که آنچنان کس نگفت

به گفتن مرا عقل توفیق داد

چو توفیق ما هر دو همره شود

به این گل که ریحان باغ منست

برآرای مجلس برافروز جام

تو می خور بهانه ز در دوردار

به آن جام کارد در اندیشه هوش

دلت تازه با داو دولت جوان

قران تو در گردش روزگار

بلندیت بادا چو چرخ کبود

دو تیغی تر از صبح شمشیر تو

درفشنده تیغت عدو سوز باد

اگر چه من از بهر کاری بزرگ

مبادا ز تو جز تو کس یادگار