شنیدم که بالای این سبز فرش

چو او برزند طبل خود را دوال

همانا که آن مرغ عرشی منم

برآواز من جمله مرغان شهر

نظامی ز گنجینه بگشای بند

برون آر اگر صیدی افکنده ای

چنین نزلی ار بخت روزی بود

چو بر سکه شاه بستی زرش

شهی که آنچه در دور ایام اوست

سر سرفرازان و گردنکشان

طرف دار موصل به فرزانگی

چو محمود با فرو فرهنگ و شرم

به طغرای دولت ز محمودیان

بهاریست هم میوه هم گل براو

نبینی که در بزم چون نوبهار

چو در جام ریزد می سالخورد

چو شمشیرش آتش برآرد ز آب

کجا گشت شاهین او صیدگیر

عقابش چو پر برزند بر سپهر

که باشد کسی تا به دوران او

سر و روی آن دزد گردد خراب

سراب از سر آب نشناختن

کلیچه گمان بردن از قرص ماه

دهد دیو عکس فرشته ز دور

درین مهربان شاه ایزد پرست

نه من مانده ام خیره در کار او

چرا بیشکین خواند او را سپهر

اگر بیشکین بر نویسنده راست

سزد گر بود نام او کی پشین

به احیای او زنده شد ملک دهر

ازان زلزله کاسمان را درید

چنان لرزه افتاد بر کوه و دشت

زمین گشته چون آسمان بیقرار

برآمد یکی صدمه از نفخ سور

فلک را سلاسل زهم بر گسست

در اعضای خاک آب را بسته کرد

رخ یوسفان را برآمود میل

نمانده یکی دیده بر جای خویش

زمین را چنان درهم افشرد سخت

نه یک رشته را مهره بر کار ماند

ز بس گنج که آنروز بر باد رفت

ز چندان زن و مرد و برنا و پیر

چو ماند این یکی رشته گوهر بجای

به اقبال این گوهر گوهری

به کم مدت آن مرز ویرانه بوم

در آن رخنه منگر که از پیچ و تاب

نگر تا بدین شاه گردون سریر

گلین بارویش را زبس برگ و ساز

برآراست ویرانه ای را به گنج

ز هر گنجی انگیخت صد گونه باغ

چو ز آبادی آن ملک را نور داد