عاشق که رنج عشق نداند ز راحتش

گفتم قیامت است چو برخاست قامتش

انصاف بر چنین قد دلجوی نازنین

ای باد کاشیانۀ زلفش بهم زدی

زاهد که بیگناه رود بر در کریم

ایدل بیا که خون تو کز وی نشان نبود

مجنون که رو بجانب دشت جنون نهاد

گو آسمان نواله بدون همتان دهد

نیرّ ملول شد دل تنگ از هوای ری

هین رو ببارگاه شهنشاه طوس نه

آنشاه تاجدار که شاهان روزگار

تا سرو قامتش بسرت سایه میکند