گه به مسجد کشدم گه به کلیسای کشیش

زاهد و طرۀ دستار من و زلف نگار

صبر دیوانه مگر تا بچه پایان باشد

نظری بر و تو صد بار نگه بر چپ و راست

چکنم گر ننهم سر به بیایان جنون

اینمنم کافعی زلف تو بجان میطلبم

پارسائی بتغافل ز تو فکریست محال

حلقۀ زلف تو از دست دهم من هیهات

رند میخانه بکنجی خمش از آتش می

بوی خون اید از این چشم سیه دل که تراست

جای عذر است چرا خنده برندان نکنند

چند گفتم که مبو کاکل مشگین بتان

نیرّا باش که تا خیمه زنم بر در شاه

شه اورنگ ولایت که در اقلیم وجود