سینه از آه به تنگ است بیندیش ز خویش

ایکماندار که بر دل زنیم اینهمه نیش

برتر از سلطنت از بخت چه خواهد درویش

هجر با جان من آنکرد که سیلی بحشیش

مست چون تیغ بر آهیخت چه بیگانه چه خویش

من دلی گمشده میجویم از آنزلف پریش

همه با ناز و تعلل نرود کار ز پیش

دل حسرت زده کم زوی ترا حوصله پیش

پای زن بر سر افسانۀ هفتاد و دو کیش

اوست ناموس جهان داور و باقی همه میش