نه در آزردن دلها چو تو خودرای دگر

نه ترا رأی بجز خوردن خون دل من

با که گویم که چها میکشم از دست تو من

نیمه جانی و گر از کشمکش شوق بجاست

ایکه از ناز نهی پا بسر کشته خویش

سود آن برد که سر در سر سودای تو باخت

زلف و خط داده بهم دست مگر چشم تو باز

هر چه ایجان پدر ناز توانی بفروش

سروا گر با تو ببالد بنشانش بر خاک

بسر زلف دلاویز و بجان لب مست

گر بفردای قیامت کشدم وعده وصل

خط نیاورده رخش غمزۀ جادو وش او

نیرّا شیشۀدل را که در او سرّ خداست

تا توانی مزن اینحقۀ مینائی را