ز تاب زلف تو نارسته خط دمید آخر

فلک بر ابروی من خم نداد و غمزۀ تو

دلم ز شوق دهانش میان خون میگشت

قدیکه سر بسر آن خم نکرد در همه عمر

خیال افعی زلفت بدیده دید مگر

دم از دهان تو زد غنچه گوئیا که صبا

قبای روز سیه راست شد بقامت ما

ز مهر ورزی پنهان دلم بجان آمد

قرار و صبر ز دل جوبدار نشان نیرّ