بکش ایدوست نداریم ز حکم تو گزیر

دوست با جان من آنکرد که ماهی بکتان

گفتم از حسرت عناب لبت خواهم مرد

گر بحکم سر زلفت ننهم گردن طوع

سر شوریده مپندار بخود باز آید

غائب از ما مشو ایمهر درخشان که بعمر

پای من لنگ و سر آب بصد مرحله دور

یا رب اینخر من گل چشم جهان سیر کند

دلبر آمد بسر کشته خود لیک چه سود

طوق موئی به بناگوش زد و گفت ببوس

نبش زین پیش مزن بر دلم از ناوک ناز

بعد مرگ ار شنوم بوی تو از باد صبا

من که در گوشۀ ابروی تو حبس نظرم

شعر سعدی همه دلبند و ملیح است ولیک

لب فرو بند ز نتشبیب و برافشان دُرتاب

نقش برد از عمل آئینۀ حسن ازل

دارم امید که جرمم بعطا در گذرد